Այսօր Հայաստանում ամենահեշտն ու ցանկալին խորհրդարանական ընդդիմություն լինելն է. կարելի է օգտվել ամեն ինչից ու դրա համար ոչ մի պատասխանատվություն չկրել, պատգամավորական բարձր աշխատավարձն էլ՝ վրադիր: Միեւնույն է, ժողովուրը պատկերացում չունի ընդդիմության կուլիսային «խաղերից» ու սերտաճումներից, շատերին տեսնում է էկրաններից կամ մամուլից, որտեղ այդ ընդդիմությունը ներկայանում է իբր ընդդիմադիրի կերպարով ու պահի հերոսը դառնում:

Հետո, երբ հիշողությունը, որպես զգացմունքների անսպառ շղթաներից հյուսված ամբողջական փունջ, կշրջապատի պատանդ գերու պես քեզ, ՆՈՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ մասին պատկերացումներիդ բուրգը կկառուցես` հենվելով մեր անցած ճանապարհի խորագիր-խորհրդի ներքո, խնդրում եմ…հայ մարդ: Այս պահին մեզանից շատ-շատերը դեգերում են ու հայրենիքը սիրում են հեռվից…մեզանից շատ:

Ավանդական իմաստով Հայաստանն ինքնիշխան պետություն չէ, որովհետև ոչ թե ինքնուրույն է նախագծում, որոշում իր ապագա զարգացման ճանապարհը, այլ, լավագույն դեպքում, ընտրություն է կատարում օտարների կողմից իրեն ներկայացվող տարբերակների միջև: Ավանդական իմաստով Հայաստանն ինքնիշխան պետություն չէ նաև այն պատճառով, որ ընդունակ չէ լիարժեք վերահսկողություն սահմանել սեփական տարածքի նկատմամբ ու, միաժամանակ, ընդունակ չէ նաև կանխել օտարների կողմից իր տարածքի նկատմամբ ունեցած վերահսկողությունը:

Սառած մատներով ու սառած ծնկներով նստած եմ հիմա իմ սենյակում ու գրում եմ ձեզ այս տողերը: Հիշեցի այդ պատմվածքը ու սիրտս ջերմացավ, ծնկներս ու մատներս նույնիսկ տաքացան:

Մի լավ ասացվածք կա՝ ագահ մարդու ստամոքսը աչքերի մեջ է` դրանք էլ ծակ են: Ասացվածքը հայկական չէ, բայց ասվածը, կարծես, այսօրվա հայերից ոմանց մասին լինի: Միայն հային բնորոշ ցուցամոլություն է՝ ամանորյա սեղանին ապխտած կոկորդիլոս դնելը, որն արժե շուրջ $1000: Ընդ որում, ագահությունը հարուստ կամ աղքատ լինելու հետ կապ չունի:

Տարիներ առաջ հանգամանքների բերումով պետք է հանդիպեի օլիգարխներից մեկի հետ: Նրա «տղաները» նեղացրել էին իմ մանկության ընկերներից մեկին և «նալոգ» էին վերցնում ամեն ամիս: Վերջին ամիսը ընկերս չէր տվել «նալոգը», կրակել էին իրար վրա, ընկերս ոտքից վիրավորվել էր:

Հետաքրքիր է, թե ինչպես կարող են զարգանալ դեպքերը, եթե Ղրիմը հռչակի իր անկախությունն Ուկրաինայից: Այդ թերակղզին այսօր էլ ինքնավարություն ունի, սակայն Ուկրաինայում Ռուսաստանի ունեցած ազդեցության կորստի վտանգի ահագնացումը կարող է միանգամայն նոր իրավիճակ ստեղծել:

ՖԲ-ն ինձ շատ-շատ բան է տվել ու տալիս է: Իր բոլոր դրական կողմերով հանդերձ` ՖԲ-ում նաև էնքան այլանդակություններ կան, որ վերջերս լրջորեն մտածում եմ այլևս ՖԲ չմտնելու մասին: Մեկ ազգային խորհրդանիշ դարձած սուրբ կերպարներին են սկսում բացահայտորեն սևացնել (օրինակ` Վազգեն Վեհափառին), մեկ բացահայտորեն շինծու, քայքայիչ լուրեր են հորինում ու տարածում (օրինակ` համասեռամոլների հարսանիք Երևանում):

Մի լրագրող հարցրեց. «Ո՞ր հարթակներն են այսօր ծառայում որպես Ձեր խոսքն ու մտքերն արտահայտելու միջոց»: Կարծեմ՝ շրջանցեցի հարցն ու խուսանավեցի: Թե ինչու՝ չգիտեմ: Մի ասող լինի` ինչ հարթակ, ինչ խոսք, ով է հաշվի առնում, ականջ դնում կամ հետևություններ անում:

Կյանքի սահմանագծին մաքառող մարդուն նոր-նոր միայն 8 միլիոն են հատկացնում, այն էլ հետվիարհատական շրջանում Հայաստան տեղափոխելու համար: Իսկ օրեր հետո ՀԳՄ նորընտիր նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանին Սերժ Սարգսյանը պետական մրցանակ կհանձնի՝ 5 միլիոն մրցանակային գումարով: Կամ ասենք Հայրիկյանին կարող են անմիջապես 20 միլիոն հատկացնել, Նունե Եսայանին՝ 54 միլիոն, ռուսերենով հեռարձակվող հեռուստախաղին՝ 12 միլիոն եւ այսպես շարունակ: Անամոթությունը ուր կարող է հասնել: